Evenwicht
- PDF / 134,934 Bytes
- 1 Pages / 609.449 x 807.874 pts Page_size
- 12 Downloads / 158 Views
Evenwicht FRANS HOOGEVEEN hoofdredacteur
A
lweer twaalf jaar geleden interviewde ik mijn vader voor Denkbeeld (2008/6). Hij had toen al vier jaar dementie. Ik vroeg hem hoe hij zijn aandoening ervoer en welke zorgen hij had voor de toekomst. Hij zei onder andere: ‘Ik ben me ervan bewust, laat ik het zo zeggen, dat de kwaal nog niet uitgeraasd is. (…) En als ik dan niet meer thuis zou kunnen zijn… want als er één gek is op zijn vrouw en op zijn kinderen, dan ben ik het. Nou, ik moet er niet aan denken, moet er niet aan denken. Maar ik sluit het niet uit.’ Drie jaar later was het zover. Zijn dementie was inmiddels flink gevorderd en op een kwade dag viel hij en brak zijn heupkom. Hij kwam in het ziekenhuis terecht – en dat was een drama. Ze legden hem aanvankelijk op zaal met drie andere heren en dat leek mij nog niet zo’n slecht idee. Ik zei: ‘Heren, dit is mijn vader. Hij heeft dementie en heeft zijn heupkom gebroken. Ik vrees dat hij niet altijd begrijpt waar hij is en misschien probeert hij wel te gaan lopen. Ik zou dankbaar zijn als u hem een beetje in de gaten zou kunnen houden en de verpleging waarschuwt als dat nodig is.’ Dat zegden ze toe. De volgende ochtend kwam ik weer op zaal en schrok toen ik het bed van mijn vader leeg vond. ‘Ze hebben hem verhuisd naar een tweepersoonskamer tegenover de zusterpost,’ vertelde een van de heren. ‘Ze willen hem goed in de gaten kunnen houden.’ Even later trof ik hem daar aan, tegenover een dame die eveneens dementie had. Die
4
• oktober 2020
Frans Hoogeveen is hoofdredacteur van Denkbeeld en zelfstandig gevestigd specialist dementiezorg.
twee lagen elkaar gek te maken. ‘Wil je een glaasje water, wijfie?’ hoorde ik mijn vader vragen terwijl hij aanstalten maakte om zijn bed uit te komen. ‘Wat zeg je?’ schreeuwde zijn stokdove kamergenote. Gedurende de twee weken daarna ging het slechter en slechter met hem. Hij werd ’s nachts gefixeerd en kreeg Haldol, twee maatregelen die ik meteen verbood. Hij at en dronk slecht, liet zijn bord en glas op het nachtkastje staan of zag die wellicht niet eens. Wij
waren zoveel mogelijk bij hem. Dat heeft het ergste voorkomen. Na die twee weken verhuisde hij naar een verpleeghuis, waar hij geleidelijk weer wat aansterkte. Ik moest daaraan terugdenken bij het lezen van het artikel door Mirjam Foekema in dit nummer van Denkbeeld. Zij is verpleegkundige en maakte na jaren in het verpleeghuis de overstap naar het ziekenhuis. Haar eerste indruk was dat haar werk daar wel een heel ander vak leek! ‘Een verpleegkundige in een woonzorgcentrum is in de kern care-gericht, die in een ziekenhuis cure-gericht,’ zo stelt zij. ‘Verpleegkundigen beheersen echter beide manieren van zorg verlenen, alleen is een daarvan in het ziekenhuis ver naar de achtergrond verdwenen. Het heeft echter absoluut een meerwaarde voor de oudere patiënt wanneer een verpleegkundige beide manieren in evenwicht zou kunnen toepassen.’ Daar is Mirjam samen met haar collega’s elke dag hard mee bezig. Gelukkig maar. Elders in dit nummer vindt u het interview van onze redacteur Th
