Een cadeau in zelfontwikkeling
- PDF / 720,545 Bytes
- 4 Pages / 609.449 x 807.874 pts Page_size
- 67 Downloads / 171 Views
Een cadeau in zelfontwikkeling Dementiezorgpionier Carla Molenberghs In 1986 opende Carla
Molenberghs Huis Perrekes in Geel, een van de allereerste initiatieven voor kleinschalig wonen. Inmiddels is zij een grote naam in de dementiezorg, maar nog altijd blijft ze vernieuwen. Een gesprek over verleden en toekomst, over kunstbeleving en de kunst van het leven.
D
at kunst als een rode draad door leven en werk van Carla Molen berghs loopt, blijkt al meteen bij het begin van het gesprek. Op de vraag hoe ze in de zorg voor mensen met dementie is beland, grijpt Carla naar het beeldboek Mathilde pakt de zon (1994). ‘Met dit boek wilde ik met beelden en grenstaal een ontmoeting wekken tussen de lezer en de persoon met dementie in zijn totaliteit als mens,’ zegt ze. En ze citeert uit het gedicht ‘Ontmoeting van kleine poppenmoeder met moederke’: Moederke, tweeëntachtig, in onze keuken, in rolstoel naast verwarming, prevelend. Mijn moeke, achtentwintig, in de tuin, werkend. Kleine poppenmoeder, ik, vijf, in de keuken, op wit-zwart tegels, in gesprek met het mooiste kindje van de wereld: mijn poppemie.
18
• december 2020
‘Moederke’ is geen familie van Carla. Het is de moeder van vrienden van háár moeder, een tweeverdienersgezin uit Brussel dat onvoldoende tijd had om voor hun moeder te zorgen. Ze aan vaardden dan ook graag het aanbod van Carla’s moeder (‘Moeke’) om Moe derke bij haar te laten wonen. Dat was uitzonderlijk en verrassend als vrien dendienst, maar ergens ook heel gewoon in de gemeente Geel. Daar bestaat sinds de Middeleeuwen een unieke vorm van gezinsverpleging voor psychiatrische patiënten. Die wonen er in een gezin dat daarvoor begeleiding en een vergoeding krijgt. De zorg voor Moederke kaderde dan wel niet binnen die gezinsverpleging, maar de zorgcul tuur was in Geel alom aanwezig. ‘Ik ben eigenlijk opgegroeid op de schoot van iemand met dementie,’ zegt Carla.
VOORGELEEFD Carla: ‘Mijn moeder is momenteel ern stig ziek en ik ga bijna dagelijks langs. Dan praten we heel veel over die vroege periode in mijn leven. Eigenlijk zoek ik nog steeds naar wat die precies betekend heeft. Als ik mijn moeder er nu over hoor spreken, valt het me op hoe goed ze met Moederke omging. Ze ging nooit tegen haar in en nam haar
steeds ernstig. Ook mijn vader deed dat. Moederke zat ’s nachts vaak te bid den. Daarmee bezwoer ze haar angst, vermoed ik. Dan ging mijn vader bij haar zitten en rondde zijn handen rondom die van haar.’ ‘Mijn herinnering is natuurlijk gekleurd door de jaren heen, maar ik heb als jong meisje toch echt wel het mooie zowel als het moeilijke gezien van dementie. Ik was ook een ernstig kind, een beetje droevig zelfs, heel gevoelig en alert. Ik begreep toen al hoe ingrij pend het verlies is bij dementie. Zor gen is me als het ware met de paplepel ingegeven. Het werd me voorgeleefd door mijn ouders, maar ook door wat ik in de Geelse gemeenschap zag gebeuren. Men hoefde ons niet te leren hoe je dit moest doen. En ik heb het ook nooit ervaren als een plicht, maar als een vanzelfsprekend sensitieve en
Data Loading...
