'Soms kon ik niet lopen van de levenspijn'
- PDF / 428,012 Bytes
- 6 Pages / 566.929 x 765.354 pts Page_size
- 36 Downloads / 157 Views
tekst STERRE TEN HOUTE DE LANGE, fotografie CARILIJNE PIETERS
Cabaretier, acteur en podcastmaker Pepijn Schoneveld
‘Soms kon ik niet lopen van de levenspijn’ 10
Pepijn Schoneveld
© Carilijne Pieters
Het rugzakje Eigenlijk wilde hij zich dit jaar weer richten op filmrollen en televisieseries, maar door corona liggen alle opnames stil. Daarom stortte acteur en cabaretier Pepijn Schoneveld zich op zijn podcast Peptalk.
terug. Ik heb zelfs een tijd bij een vriendin geslapen omdat ik mijn eigen huis niet meer in durfde.’
Stilzitten is niet aan hem besteed. Ook niet in perioden van hevige angsten en depressies. Sterker nog. Hij zegt: ‘Werken is mijn redding geweest.’ Laten we bij het begin beginnen: wie is je vader, wie is je moeder? ‘Ik kom uit een warm en veilig gezin. Mijn moeder is heel lief. Ze werkt in een kinderdagopvang. Ik heb twee zussen die zes en vier jaar ouder zijn. Ik ben opgegroeid in Twello, een klein dorpje in Gelderland, en fietste elke dag op en neer naar school in Apeldoorn. Mijn vader is zeven jaar geleden overleden. Hij was bloemenkweker. Een harde werker en vrij dominant, in positieve en negatieve zin. Hij was echt het hoofd van het gezin. Na zijn overlijden merkten we hoe erg hij het gezin bij elkaar hield. Als we vroeger allemaal thuis waren, deden we alles samen. Nu gaat iedereen z’n eigen gang. Dat is relaxter, maar je leeft ook meer langs elkaar heen.’ Na het behalen van zijn vwo-diploma ging Pepijn naar Groningen om psychologie te studeren. ‘Ik hield toen al niet van alleen zijn. Ik sliep bij vrienden terwijl ik “een huis zocht”, wat er nooit van is gekomen. Ik vond het wel gezellig bij hen. Tegen het einde van het jaar wist ik dat ik zou stoppen met mijn studie.’ Hij deed de vooropleiding voor de toneelschool in Utrecht en werd daarna aangenomen aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie. Ongeveer een jaar na zijn afstuderen raakte hij verstrikt in angsten. ‘Ik kende het angstig zijn, maar meestal ging het ook weer weg. Nu bleef het.’ Wat gebeurde er? ‘Ik verhuisde naar een ander huis en toen durfde ik het huis ineens niet meer in. Dat was verschrikkelijk. Paniekaanvallen, zweten, heel veel afvallen, heel veel geruststelling zoeken bij vrienden en familie, wat voor geen meter hielp. Ik werd om vier uur ’s ochtends wakker, kon niet meer slapen en ging dan maar aan het werk. Ik speelde op dat moment in een toneelstuk, dus werken was tekst oefenen en repeteren. Als ik ’s avonds uitgeput thuiskwam ging het wel weer, maar de volgende ochtend waren de angsten in alle hevigheid
12
Hoe ben je uit dat dal gekomen? ‘De huisarts verwees me door naar de angst- en dwangpolikliniek van GGZ inGeest. Zij begrepen wat er met me aan de hand was. Dat was super fijn. Ze zeiden: je hebt een angststoornis – iets waar ik nog nooit van had gehoord – en dit gaan we eraan doen. Ik kreeg antidepressiva en cognitieve gedragstherapie (CGT). Voor die medicatie moest ik trouwens wel een drempel over, maar na twee maanden therapie en medicatie ging het beter. Sowieso raad ik iedereen met psychische pr
Data Loading...
