Gemeenten en thuiszorgmedewerkers zouden meer oog moeten hebben voor mantelzorgers
- PDF / 111,130 Bytes
- 2 Pages / 595 x 842 pts (A4) Page_size
- 44 Downloads / 258 Views
papier aangeven dat er sprake is van een toegenomen zelfredzaamheid, dat immers zoveel verschillende betekenissen heeft.
Kwetsend Dat geeft professionals veel ruimte. Mooi, want dat is ook een van de doelen van het huidige beleid. Toch is het problematisch dat zo’n inhoudsloos opgerekt begrip zo leidend kan zijn. Want hierdoor kan het beleid niet door de praktijk worden gecorrigeerd. Straks ‘blijkt’ uit nog veel meer evaluaties dat de zelfredzaamheid van Nederlanders sinds de decentralisaties sterk is toegenomen. De regering kan er mooie sier mee maken en betogen dat mensen elkaar dus veel meer kunnen helpen dan gedacht. Ze kan er ook verdere bezuinigingen mee legitimeren. Waardoor professionals nog harder moeten rennen om mensen toch te kunnen helpen. Bovendien kunnen hoge verwachtingen van het netwerk schade aanrichten. Want wijkteamleden
moeten doorvragen: ‘Kan je zoon of dochter niet wat vaker komen? Kun je de buren niet vragen?’ En, als mensen niet meteen iemand weten die kan helpen: ‘Wie was er op je laatste verjaardag? Met welke ouders praat je wel eens op het schoolplein?’ Daarmee belasten ze mensen met schuld- en schaamtegevoelens. Een eenzame alleenstaande moeder werd bijvoorbeeld gedwongen ouders van een vriendje om hulp te vragen. Die ouders kende ze nauwelijks en het was ook niet verwonderlijk, maar wel beschamend en kwetsend dat deze mensen afwijzend reageerden. De nabijheid van de keukentafel is een grote verworvenheid. Maar gemeenten doen er goed aan professionals met een breder ideaal op pad te sturen. Niet zelfredzaamheid, maar kwaliteit van leven zou centraal moeten staan. Zelf doen en het netwerk aanspreken kan daarbij behulpzaam zijn, maar kan evengoed schaden. Hoe kan uw levenskwaliteit verbeteren, en wat kunnen naasten en sociale voorzieningen daaraan bijdragen? Dat zou de centrale vraag moeten zijn waar gemeenten professionals mee op pad sturen.
Tijdschr gezondheidswet (2018) 96:310–311 https://doi.org/10.1007/s12508-018-0189-z
Gemeenten en thuiszorgmedewerkers zouden meer oog moeten hebben voor mantelzorgers Mirjam de Klerk · Alice de Boer · Inger Plaisier
Published online: 5 November 2018 © Bohn Stafleu van Loghum is een imprint van Springer Media B.V., onderdeel van Springer Nature 2018
Mensen die zorg en ondersteuning krijgen, ontvangen die meestal van mensen uit hun eigen sociale netwerk. Ongeveer een derde van de Nederlanders geeft mantelzorg. Welke ervaringen hebben zij met de Wmo? Er zijn indicaties dat de gemeenten en zorgmedewerkers nog onvoldoende oog voor hen hebben.
M. de Klerk () · A. de Boer · I. Plaisier Sociaal en Cultureel Planbureau, Den Haag, Nederland [email protected] A. de Boer Vrije Universiteit Amsterdam, Amsterdam, Nederland
310
Welke taken hebben gemeenten als het gaat om mantelzorg? Uitgangspunt van het beleid is dat mensen meer voor elkaar zouden kunnen zorgen en dat iemand die ondersteuning nodig heeft eerst in eigen kring nagaat of hij die daar kan krijgen. Gemeenten dienen ook te voorkomen dat mantelzorgers overbelast worden door hen zo nodig mantelz
Data Loading...
