Mensen hebben geen idee (en houden dat graag zo)
- PDF / 1,928,533 Bytes
- 1 Pages / 609.449 x 807.874 pts Page_size
- 80 Downloads / 181 Views
COLUMN HUGO
Mensen hebben geen idee (en houden dat graag zo)
I
k heb me vroeger vaak eenzaam gevoeld. Dan fietste ik na een zware avonddienst naar de kroeg om aan te sluiten bij een vriendengroep. Maar niemand zat te wachten op mijn ziekenhuiservaringen. Alsof er een soor code bestond. Hier praten we alsoort leen over leuke dingen. Ziekte, dood en lijde horen daar niet bij. lijden So probeerde ik er wel over te verSoms telle tellen, maar dan werd ik subtiel herinnerd aan de code. Mijn vrienden vroegen niet door als ik begon over de epileptische aanval van een jonge man. Snel scha schakelden zij over naar een minder beladen thema. ‘Heftig man, maar hoe is het eige eigenlijk met je nieuwe huis?’ H leidde ertoe dat mijn ziekenhuisleHet ven een soort privédomein werd. Iets dat allee van mij was. Dat maakte het gealleen voel voelsmatig minder echt. Alsof alle gebeur beurtenissen, van ontplofte stoma’s tot plot plotselinge overlijdens nooit hadden plaa plaatsgevonden. Alsof ze geen bestaansrech hadden. recht M vrienden zijn wat dat betreft een Mijn prim prima afspiegeling van de samenleving: we sstoppen al het lijden keurig weg in gebo gebouwen waar we liever niet vrijwillig binn binnenstappen. Een beetje kinderachtig maa het werkt wel: wat we niet zien, bemaar staa niet. Kennelijk is dat een belangrijk staat ingr ingrediënt van een zorgeloos leven. Ju dat zorgeloze levensgevoel is de Juist afge afgelopen maanden stevig op de proef gest gesteld door corona. We kregen het lijden letterlijk in ons gezicht gesmeerd, of w we nu wilden of niet. Maar de samen menleving wil maar wat graag terug naar dat zorgeloze gevoel. Dat het lijden terugkeert naar waar het thuishoo buiten het zicht, zodat we als hoort:
vanouds kunnen doen alsof het niet bestaat. Het is in die context dat covid-verpleegkundigen hun ervaringen en emoties proberen te verwerken. Zij hebben stikbenauwde mensen zomaar dood zien gaan, elke dag weer. Zij hebben naasten weggehouden bij hun familie, al wilden ze het tegenovergestelde doen. Zij kregen applaus toen ze eraan begonnen, maar wie zit er nu op hun verhalen te wachten? De eenzaamheid die ik vroeger ervoer zie ik vandaag de dag terug bij collega’s die op de covid-afdeling of de ic werkten tijdens de pandemie. Alleen dan 100 keer uitvergroot. Hun ervaringen zijn vele malen heftiger, de weerstand van de samenleving om ernaar te luisteren stukken groter. ‘Afstand houden? Ik ben nu wel klaar met dat coronagedoe.’ Je kunt er gefrustreerd van raken, maar het zijn verwoede pogingen van angstige mensen om terug te keren naar het normale, zorgeloze leven van voorheen. Wie hen herinnert aan de ernst van corona, zoals een verpleegkundige met een trauma, staat die ambitie in de weg. Eerst applaus, daarna het taboe. Voor verpleegkundigen een nieuwe ervaring. Militairen weten niet beter. Vrolijk worden zij uitgezwaaid, maar wanneer zij beschadigd terugkeren uit een oorlog rest de stilte. Voor getraumatiseerde soldaten is het Veteraneninstituut opgericht. Dat probeert professionele begeleiding en lotgenote
Data Loading...
