'Het sociale isolement door corona is het ergste'
- PDF / 172,648 Bytes
- 4 Pages / 566.929 x 765.354 pts Page_size
- 10 Downloads / 185 Views
De lessen van corona
tekst CARLA OVERDUIN, illustratie ELLEN MANDEMAKER
De cliënt spreekt
‘Het sociale isolement door corona is het ergste’ NAAM: Ton Kroon (58) PROBLEEM: Kwetsbare gezondheid HULP: Bypassoperatie, ziekenhuisverpleging, verzorging vriendin ‘Hoe voelt het om midden in de coronacrisis met een kwetsbare gezondheid in het ziekenhuis te belanden? Artsen noemen mijn medische dossier “indrukwekkend”. In 1995 had ik lymfklierkanker en ben ik van kruin tot navel bestraald. Dat heeft een enorm effect op je lichaam; het veroorzaakte bij mij een ernstige hartconditie. Mijn linker kransslagader zat dicht en de rechter was fors vernauwd. Al sinds januari hield ik het coronanieuws in de gaten. Ik had weinig veerkracht en dacht: als ik corona krijg, is het over. Ik was niet bang, wel voorzichtig. In maart verslechterde mijn conditie snel en ik zag aankomen dat de zorg overvraagd zou worden, dus ik besloot om niet te wachten met een hartkatheterisatie. Op de operatietafel bleek dat ik een bypass nodig had. Vanwege COVID-19 was de chirurg de dag ervoor niet langsgekomen om te praten, ik ontmoette hem pas toen ik op de operatietafel lag. Ik kreeg een hand en terwijl hij twintig seconden met mij sprak ging hij door met zijn
oorbereiding. Dat voelt niet fijn. v Even later lig je aan de hart-longmachine en staat hij met jouw hart, jouw leven, in zijn handen. Je mist het gevoel gekend te zijn. Ik was elf dagen in het ziekenhuis. Doorlopend werd me verzekerd dat de coronapatiënten in een ander deel van het UMC lagen. Dat stelt gerust, maar je hoort toch veel. Terwijl jij aan de slangen ligt, praat het verplegend personeel over collega’s die positief zijn getest. Ik geloof wel dat zij zorgvuldig werkten, er werd veel ontsmet, maar jij kunt niet kiezen wie er aan je bed komt. Slechts één vaste persoon mocht mij bezoeken, daarom moest mijn vriendin Harriët alle bezoektijd invullen. Vanaf mijn bed had ik uitzicht op de toegangsweg naar de eerste hulp, daar werd ik niet vrolijk van. Vanuit Brabant werden de coronapatiënten verdeeld over Nederland en ik zag de ambulances
‘Als patiënt heb je behoefte aan iemand die regisseert’
aanrijden en vervelender, regelmatig de lijkwagens wegrijden. Ik voelde geen paniek, maar wilde geen dag langer blijven dan noodzakelijk. Nadat ik werd ontslagen wilden we geen thuiszorg. Het was zo’n coronachaos en thuiszorgmedewerkers lopen overal in en uit, we wilden geen risico lopen. Ik was erg ziek, kon amper ademhalen, maar Harriët heeft alle verzorging gedaan, dat was heel zwaar voor haar. Wat hulpverleners kunnen verbeteren? Minder “overgooien met de patiënt”. Er loopt veel kennis en deskundigheid om je heen, heel veel gaat prima, maar ik miste begeleiding vanuit één professional. Als patiënt heb je behoefte aan iemand die regisseert, met je meekijkt en behandelingen, patiënt en professionals op elkaar afstemt. Het was een zware tijd, dieper dan dit putje bestaat niet. Het ergste was het sociale isolement, een enorme mentale belasting. Maar het gaat beter. Ik kwam nadien nogmaals in het zie
Data Loading...
