'Hij heeft maanden vastgezeten is geslagen en geschopt'
- PDF / 785,416 Bytes
- 6 Pages / 566.929 x 765.354 pts Page_size
- 55 Downloads / 160 Views
j heeft maanden vastgezeten is geslagen en geschopt’ 58
© Bas Losekoot
Meelopen met...
Zorg+Welzijn #5 oktober 2020
59
© Bas Losekoot
Meelopen met...
Meelopen met...
Het is 12.05 uur, Daniëlle Huisman (32), blonde lange haren, bekijkt de nieuwe waterkoker. De zoveelste op de woongroep. Ze schudt haar hoofd. De jongens gooien er elke keer weer een theezakje in. ‘Ik heb het wel honderd keer gezegd, dan gaat-ie kapooot! Maar ja.’ Samen met collega Marloes Leferink (30) staat Daniëlle vandaag in het YOIN-huis. Acht jongens wonen hier in deze twee naast elkaar liggende rijtjeshuizen in Apeldoorn. De woonkamer is sober, een bruine bank, oranje gordijnen. Een tafel met een paar stoelen. Een van de Syrische jongens – stevig, een flinke bos krullen – komt wat sloom de trap af. Verlegen geeft hij Daniëlle een boks. Zeventien is hij, en zoals alle jongens hier zonder ouders naar Nederland gekomen. Ze komen uit Syrië, uit Eritrea. En dan is er nog Farhad, de nieuwste aanwinst, uit Iran. Deze jongens hebben veel meegemaakt. Te veel. Daniëlle – die vier dagen per week in het huis is – hoort veel. In flarden en brokjes. Vaak leest ze tussen de regels door. ‘Het zijn toch allemaal getraumatiseerde kinderen. Ze waren nog maar veertien, vijftien toen ze hun land verlieten. Af en toe komt er een verhaal over vroeger, over thuis.’ Over familie die is achtergebleven, over de jarenlange dienstplicht in Eritrea, over de vlucht naar Europa die soms maanden of jaren heeft geduurd. Sommige Eritrese jongens hebben lang vastgezeten in Libië, zijn gemarteld voordat ze op een krakkemikkig bootje richting Italië stapten. ‘Pas nog vertelde Gebre over zijn tijd in Libië. Hij heeft maanden vastgezeten, is geslagen, geschopt. Hij heeft veel jongens
zien sterven. Hij liet een foto zien van zijn aankomst in Italië.’ Ze schudt haar hoofd. ‘Ik zou hem niet herkennen. Zo mager, zo ziek, zijn huid heel donker. We kunnen ons totaal niet voorstellen wat deze jongens allemaal hebben gezien.’ 13.05 uur Een jongen komt energiek de trap af. Het is Farhad uit Iran. ‘Ik ga even boodschappen doen. Kom straks weer terug’, vertelt hij in goed Nederlands. Daniëlle steekt haar hand op. ‘Tot zo.’ Farhad heeft in een gesloten jeugdinstelling gezeten, vertelt ze. ‘Een lieverd, hij is zo blij hier. Hij heeft zijn vrijheid terug, hij heeft wifi hier, kan naar de stad toe.’ Gebre uit Eritrea hangt boven z’n was op. Wat verlegen laat hij z’n kamer zien. Opgeruimd, weinig persoonlijke spullen. Op z’n armen grote tatoeages. Op z’n linkeronderarm de afbeelding van Maria. De meeste Eritrese jongens zijn orthodox-christen en gaan in Apeldoorn ook naar de kerk. In september kan hij weer naar school. Eerst naar de Internationale Schakelklas, daarna naar het ROC. Wat voor richting? Weer die verlegen lach. Misschien iets met auto’s. De woongroep kent niet veel regels, vertelt Daniëlle. ‘We hebben hier geen schoonmaak- of kookroosters. Dat hebben we geprobeerd, maar dat werkt simpelweg niet. Het allerbelangrijkste is dat de jongens weer een ritme krijgen, dat ze naar schoo
Data Loading...
